De beroemdste stad van Oekraine, zonder enige twijfel: Tsjornobyl (Tsjernobil in het Russisch), waar eind april 1986 de grootste ramp plaatsvond met 'vreedzame kernenergie'. Het gebied rond de centrale is ontoegankelijk verklaard, en bestaat uit de zogenaamde 10 kilometerzone (extreem hoog risico) en de 30 kilometerzone, afgesloten met omheiningen en controleposten. Eén van de reactoren is nog steeds in werking, maar wordt als alles volgens afspraak verloopt op 15 december 2000 voorgoed stilgelegd. Oekraine ziet zich dan wel geconfronteerd met een (extra) energietekort, waar voorlopig nog geen sluitend alternatief voor bestaat.
Lennard bij de controlepost voor de 30 kilometerzone.
Toegang tot de stad Tsjornobyl, nu bijna geheel verlaten. De stad ligt op 12 kilometer afstand van de beruchte centrale. Nu zijn daar nog enkele overheidsinstanties en meetstations werkzaam, en woont er nog een handjevol oorspronkelijke inwoners. Deze mensen, die met de eigenaardige betiteling 'zelfwoners'worden aangeduid, zijn veelal ouderen die elders geen bestaan meer kunnen opbouwen en aldus het stralingsrisico maar voor lief nemen, of er uberhaupt niet in geloven: je kunt de straling immers niet ruiken of proeven. Aanvankelijk heeft de overheid men man en macht geprobeerd deze mensen weg te houden, maar uiteindelijk prevaleerde het idee "dan moeten ze het zelf maar weten". (een recent verschenen roman, "The Sky Unwashed" van Irene Zabytko, heeft deze thematiek als uitgangspunt).
Een monument ter gedenking van degenen die zijn omgekomen bij of na de bestrijding van de ramp, de zogenaamde 'liquidatoren'. Veel van deze liquidatoren waren jonge dienstplichtigen, die geen idee hadden van het gevaar waaraan zij blootstonden.
Voordat de 10 kilometerzone betreden wordt, dienen de bezoekers zich in beschermende kleding te hullen. Of dast stofkapje nu daadwerkelijk iets uithaalt is maar zeer de vraag.
De toegang tot het rampgebied.
Op de achtergrond de beruchte 'sarcofaag' of 'shelter', de overkapping die is aangebracht over de zwaar radioactieve ontplofte reactor. Deze voorziening, die onmiddellijk na de ramp in hoog tempo is aangebracht, vertoont inmiddels zware mankementen, zoals roest en scheuren, ook omdat het materiaal binnenin (brandstof, puin en water) nog steeds 'reageert'. Met hulp van de internationale gemeenschap wordt gewerkt aan het oplappen van de sarcofaag, maar dit verloopt moeizaam: vanwege de extreem hoge straling ter plaatse kan een mens er maar een paar minuten aaneengesloten verblijven.
Nog zwaarder besmet dan de stad Tsjornobyl is het arbeidersstadje Pripyat, dat slechts op een paar honderd meter afstand van de sarcofaag ligt. Pripyat is een echte spookstad geworden, waar op sommige plekken de stralingsdosis even hoog ligt als boven op de sarcofaag. De stad ligt er bij zoals hij is achtergelaten na de evacuatie, inclusief alle communistische versierselen die waren aangebracht voor de beroemde 1 Mei-viering, die enkele dagen na de ramp had moeten plaatsvinden.
Uitzicht over Pripyat vanaf het verwilderde hotel Polissya. Op de achtergrond doemt de sarcofaag op.
De lobby van het hotel.
In een van de hotelkamers heeft zich op eigen gelegenheid een kamerplant gevestigd.
De botsautootjes op de kermis, die was ingericht voor de 1 Mei-viering. Ze zijn dus nooit in gebruik genomen.
Bij een mosplag geeft de geigerteller enorme concentraties straling aan.
Op de achtergrond het 'kerkhof', waar alle voertuigen zijn gestald die indertijd werden ingezet om de brand te blussen. Het materieel raakte daarbij zo zwaar besmet, dat er niets anders restte dan ze binnen de gevarenzone aan hun lot over te laten.